Mike was halverwege met het plafond schilderen toen zijn vrouw hem vertelde dat ze een ander had.
De emoties van Mike volgden elkaar op van verbazing naar ongeloof, van boosheid naar woede en tenslotte een soort gelaten onverschilligheid.
Zoals bij de meeste echtscheidingen moest het huis worden verkocht. Een schattig boerderijtje op een idyllische plek in het dorp. Veel achterstallig onderhoud, dat wel. Maar dat werd allemaal nog veel erger toen Mike zijn onverschilligheid ook duidelijk werd in en rond het huis. Overvolle asbakken, alles onder het stof, aanrecht vol afwas, vuile was die overal slingerde en het onkruid dat langzaam de tuin overnam.
Als de makelaar die het huis moest verkopen had ik het dan ook niet gemakkelijk.
Iedere keer als ik een bezichtiging had belde ik Mike met het verzoek om op te ruimen. Vergeefs.
In de keuken probeerde ik voor de vuile vaat te gaan staan en in de slaapkamer stond ik vuile was onder het bed te schoppen.
Belangstelling genoeg. Zoals gezegd: locatie en boerderijtje waren top. Hij had er een mooie prijs voor kunnen krijgen. Maar helaas. De meeste kijkers hadden aan de eerste blik genoeg. Ik zag het aan hun gezicht zodra ze binnenkwamen. Vele bezichtigingen later was er een jong stel die wél door de rotzooi heen keken. Zij hebben van het verwaarloosde boerderijtje een cottage gemaakt die in een aflevering van Midsummer Murders niet had mistaan.
Het argument van verkoopstylisten dat de meeste mensen niet door de rommel of foute inrichting heen kunnen kijken kan ik uit eigen ervaring bevestigen.
Moraal van het verhaal
Mike (en zijn toen nog vrouw) hadden een mooie prijs voor het huis kunnen krijgen. Genoeg om allebei een nieuwe start te maken. Nu waren we blij met elk bod. Een beetje liefde en aandacht voor het huis had zoveel uitgemaakt.
Hoe het met Mike afliep? Die kocht van zijn laatste centen een veel te dure auto en ging in een caravan wonen bij zijn broer in de tuin.
